Όχι σε σχολεία “αριστείας” και σχολεία της αγοράς που συνθλίβουν προσωπικότητες και συναισθήματα!
Ναι στο Σχολείο που προάγει τη γνώση, τη Δημοκρατία, την Αλληλεγγύη και την αγάπη για τη ζωή!
Το πλήθος των καταγγελιών σεξουαλικής κακοποίησης, έμφυλης βίας, καθώς και του κυκλώματος παιδοβιασμού της υπόθεσης Λιγνάδη, πρώην προέδρου του Εθνικού Θεάτρου διορισμένου απευθείας από την κυβέρνηση της ΝΔ, συγκλονίζουν την ελληνική κοινωνία.
Οι διαστάσεις των γεγονότων αυτών ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια μιας ατομικής εγκληματικής διαστροφής. Αφορούν δράστες που είχαν κομβικό ρόλο στην άσκηση εξουσίας σε μια σειρά χώρους. Ανθρώπους που καλύπτονταν πίσω από τις σχέσεις τους με την πολιτική εξουσία όντας οι εκλεκτοί της, με περίσσευμα αλαζονείας, ασυδοσίας, κυνισμού και διαπλοκής. Με τη λογική ότι η συγκάλυψη από τους ισχυρούς πολιτικούς φίλους, η επιλεκτική αδράνεια των διωκτικών αρχών και η μιντιακή ασυλία, θα τους αφήνουν να δρουν ανενόχλητοι όπως χρόνια τώρα. Η κυβέρνηση, η ηγεσία του ΥΠΠΟ αλλά και τα θεσμικά όργανα ιδιωτικών σχολείων των «αρίστων» -όπου ο Λιγνάδης προετοίμαζε θεατρικές ομάδες- μαζί με τα ΜΜΕ, ακόμη και μετά τις πρώτες καταγγελίες, συνέχιζαν να «μην ξέρουν» ή να δικαιολογούν, αν όχι να εκθειάζουν το ήθος του δράστη.
Η εμφάνιση των καταγγελιών, κυρίως στους χώρους του πολιτισμού και του αθλητισμού, αναδεικνύει το βάθος της σηπτικής διαδικασίας της καπιταλιστικής κοινωνίας σε κρίση. Οι χώροι αυτοί από χώροι κοινής αναζήτησης αξιών και ομορφιάς, κατανόησης των ανθρώπινων, καλλιέργειας και αλληλοσεβασμού μετατρέπονται σε αρένες ανταγωνισμού, καταναγκασμού και εξουσιομανίας, κυνηγιού χρημάτων και εύκολης ανόδου. Πρόκειται για στοιχεία βαθιάς σήψης όπου η εκμετάλλευση και ο σεξισμός περισσεύουν. Μια κοινωνία στην οποία κανοναρχεί η αγορά και το κέρδος, έχει και την πολιτιστική και αθλητική επιφάνεια που της ταιριάζει. Όλα πουλιούνται και αγοράζονται. Έτσι αναπτύσσεται η «τέχνη» που εξυμνεί τους κυρίαρχους και ξεχνά τη χειραφέτηση των ανθρώπων, που εκμεταλλεύεται εργασιακά, που εκβιάζει τα αισθήματα και βιάζει τα σώματα. Ο πρωταγωνιστισμός και ο πρωταθλητισμός, η επιδίωξη επικράτησης πάση θυσία γίνονται το έδαφος ανάπτυξης πολλαπλών κακοποιήσεων, χωρίς να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι πρόκειται μόνο για την κορυφή του παγόβουνου, κάτω από την οποία σωρεία εκφοβισμών, παρενοχλήσεων και ανοιχτών κακοποιήσεων συμβαίνουν καθημερινά στα εργοστάσια, στα πολυκαταστήματα, σε όλους τους χώρους δουλειάς.
Οι καταγγελίες για τη δράση του Λιγνάδη, επί χρόνια, σε μεγάλα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια αποκαλύπτουν το μέγεθος της αστικής υποκρισίας για την παιδεία των “αρίστων”. Όταν “άριστος” είναι ο αρεστός στην εξουσία, η τέχνη αναπτύσσεται ως υποκρισία καινοτομίας και υποταγή στην ελίτ, και τα συναισθήματα καταρρακώνονται αντί να εκφράζονται και να καλλιεργούνται. Τίποτε από όλα αυτά δε συναινεί σε μια ουσιαστική παιδεία. Τους αρκεί η καταγραφή στους αξιολογικούς δείκτες να είναι συνεχής, το σχολείο να εμφανίζει επιδόσεις για να κουκουλώνονται όλα, χάριν της φήμης του, που συναρτάται με τα κέρδη του. Η διάσταση αυτή αφορά ιδιαίτερα τους εκπαιδευτικούς και τη μάχη που δίνουν να σταθεί όρθια η Δημόσια Εκπαίδευση και η ουσιαστική διδακτική σχέση, ειδικά αυτή την περίοδο απέναντι στην αξιολόγηση. Αναδεικνύει με τον πιο ηχηρό τρόπο ότι η εκπαίδευση δεν είναι δείκτες, προγράμματα για το «φαίνεσθαι» δίχως βάθος και ουσία και σελέμπριτις – μεγάλα ονόματα πανεπιστημιακών ή ηθοποιών – αλλά άλλη φιλοσοφία ζωής και μάθησης για όλους ανεξαιρέτως, χωρίς διακρίσεις, με δημοκρατία και αλληλεγγύη.
Το μέγεθος της σύγχρονης βαρβαρότητας αποδεικνύεται από το γεγονός ότι αρκετά θύματα είναι παιδιά, κορίτσια και αγόρια ή νέοι άνθρωποι, γυναίκες και προσφυγόπουλα. Τα κομμάτια δηλαδή εκείνα της κοινωνίας που είναι πιο ευάλωτα στη χειραγώγηση και την εκμετάλλευση.
Πρόκειται για πράξη μεγάλης γενναιότητας το ότι τα θύματα έσπασαν τη σιωπή τους. Και συνεχίζουν παρά τους εκβιασμούς, τις πιέσεις, τις απόπειρες διασυρμού και ενοχοποίησης από το πολιτικό, δικηγορικό και μιντιακό κατεστημένο. Οι εκπαιδευτικοί δηλώνουμε ότι θα βρεθούμε στο πλευρό τους απαιτώντας Δικαιοσύνη. Να φτάσει η έρευνα σε βάθος, να τιμωρηθούν όλοι οι ένοχοι, πάσης φύσης, παιδοβιαστές και όσοι τους κάλυψαν. Όχι στη διαγραφή των παραπτωμάτων τους.
Ως εκπαιδευτικοί αφουγκραζόμαστε με σεβασμό εκείνες και εκείνους που κουβαλούν τα τραύματα που τους άφησαν όσοι όφειλαν να μεριμνούν όχι μόνο για την εκπαίδευσή τους, αλλά και για την προστασία της σωματικής και ψυχικής τους υπόστασης, και μαζί με τους συναδέλφους μας στα ιδιωτικά σχολεία ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ από το Υπουργείο Παιδείας να ερευνήσει σε βάθος την κατάσταση στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, και όχι μόνο σχετικά με τις ως τώρα καταγγελίες, αλλά και για κάθε νέα περίπτωση καταγγελίας που πιθανόν προκύψει, εκεί ή σε οποιοδήποτε άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Έχει την ευθύνη της εποπτείας και του ελέγχου και των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, όσο κι αν προσπάθησε με την μέχρι τώρα ψήφιση νόμων να κατοχυρώσει την ασυδοσία των μεγαλοσχολαρχών.
Αγωνιζόμαστε για ένα σχολείο με πλούσιο περιεχόμενο, με την τέχνη, την κοινωνιολογία και τις ανθρωπιστικές σπουδές στο επίκεντρό του, για όλα τα παιδιά ώστε να ερωτεύονται τη ζωή, να αναζητούν σ’ αυτήν την ομορφιά και να δημιουργούν. Όχι σχολεία που κατηχούν ο τεχνοκρατισμός, η αποσπασματικότητα και η τυποποίηση, οι Λιγνάδηδες της σκέψης, οι άριστοι που «δεν είδαν – δεν ξέρουν» και οι κανόνες της αγοράς. Που θα ανθίζουν τα αισθήματα και οι κλίσεις όλων των παιδιών και δεν θα βιάζεται κάθε προσδοκία τους! Απέναντι στη γενικευμένη πολιτιστική σήψη και παρακμή του κόσμου τους, χρειάζεται να ορθώσουμε το δικό μας κίνημα αμφισβήτησης και χειραφέτησης, που θα αναδείξει τους δικούς του φωτεινούς ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών σαν τον Βάρναλη, τη Σωτηρίου και τον Ρίτσο, σαν τον Χατζιδάκι και τον Μικρούτσικο, τους δικούς του Δασκάλους σαν τον Γληνό, την Ιμβριώτη και τον Τεμπονέρα. Ένα κίνημα που θα χαράξει μια ευρύτερη προοπτική και θα συνδεθεί με τους αναγκαίους αγώνες για την ανατροπή ενός συστήματος που σαπίζει.
