Του Παύλου Αντωνόπουλου*
Τις
τελευταίες μέρες εξελίσσεται στη Θεσσαλονίκη μια ολομέτωπη επίθεση κατά
του ιστορικού στελέχους των Παρεμβάσεων Χρήστου Ζαγανίδη. Με σύμπραξη
ΣΥΝΕΚ, ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ ο Χρήστος, μετά από δεκάδες χρόνια συνδικαλιστική
δράση στην πρωτοπορία του κινήματος από όλες τις θέσεις (Πρόεδρος ΕΛΜΕ
Ηλείας, Μέλος ΔΣ της ΟΛΜΕ, Μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ,
Πρόεδρος της Ε΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης) δέχεται μια πρωτοφανή λυσσαλέα
επίθεση που αγγίζει τα όρια της αθλιότητας, καθώς θίγει άμεσα την τιμή
και ακεραιότητα του. Και για τους λόγους που ωθούν τα ΣΥΝΕΚ και τη ΔΑΚΕ
δεν έχει καμιά δυσκολία να το καταλάβει και ο πιο αδαής στα
συνδικαλιστικά. Ο Χρήστος αποτελεί κόκκινο πανί γιαυτούς λόγω της δράσης
του. Το ερώτημα είναι γιατί το ΚΚΕ φτάνει στα όρια της αθλιότητας και
κατηγορεί τον Χρήστο για οικονομικές ατασθαλίες, κατηγορία ανυπόστατη,
αποδεδειγμένα χωρίς αντικείμενο αλλά πρωτοφανή για τα συνδικαλιστικά
χρονικά των σχέσεων μεταξύ αγωνιστικών παρατάξεων. Είναι κατηγορία που
στιγματίζει και δεν εκστομίζεται έτσι εύκολα, χωρίς καμιά απόδειξη
κακοδιαχείρισης, με όλα τα στοιχεία στο φως και με μοναδικό επιχείρημα
την τυπική καταγραφή. Ο πλήρης απολογισμός που εύκολα ελέγχεται από τα
αναγραφόμενα στοιχεία δεν αμφισβητείται ούτε από αυτούς. Απεγνωσμένα
φτιάχνουν κατηγορίες.
Ζούμε
σε εποχή βαρβαρότητας. Εποχή όπου το Κεφάλαιο ξεδιπλώνει την πιο μεγάλη
το επίθεση κατά των εργαζομένων τουλάχιστον μετά τον Παγκόσμιο πόλεμο,
με όλα τα μέσα. Το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε συνεχή άμυνα κάτω από
τρομακτικά δύσκολες συνθήκες και αντικειμενικές αλλά και εσωτερικές.
Δυστυχώς ακόμη και κάτω από αυτές τις συνθήκες κάποιοι που κινούν τα
νήματα στο συνδικαλισμό από μεριάς του ΚΚΕ δεν αντιλαμβάνονται τη
σοβαρότητα της κατάστασης ή μάλλον την καταλαβαίνουν μέσα από
παραμορφωτικό καθρέφτη. Είναι εμφανές ότι το τελευταίο διάστημα η ηγεσία
του ΠΑΜΕ έχει πάρει απόφαση να επιτεθεί με κάθε μέσον στις Παρεμβάσεις,
σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Από παντού το καταλαβαίνει ο
οποιοσδήποτε. Το ερώτημα είναι γιατί.
Νομίζω
ότι η απάντηση είναι απλή, ιδιαίτερα αν γνωρίζει κανείς την πάγια
τακτική του ΚΚΕ. Από τη στιγμή που ξεκαθάρισε εμπράκτως η πολιτική του
ΣΥΡΙΖΑ ως Κυβέρνηση διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης προς το
συμφέρον των καπιταλιστών και η συνδικαλιστική του έκφραση μετατράπηκε
σε Κυβερνητικός υπάλληλος, ο μοναδικός “αντίπαλος” του ΚΚΕ στα συνδικάτα
είναι οι Παρεμβάσεις. Κι αυτό γιατί αποδεδειγμένα είναι ανερχόμενη
δύναμη σε όλους τους εργασιακούς χώρους (στο Δημόσιο από το συνέδριο του
2010 μέχρι αυτό του 2013 διπλασίασε σχεδόν την επιρροή του
εκπροσωπούμενο ισότιμα με το ΚΚΕ στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ,
εκεί που πριν δεν εκπροσωπούνταν καθόλου) με γραμμή που αμφισβητεί την
ηττοπαθή γραμμή του ΠΑΜΕ της τελευταίας επταετίας με στόχο τη ρήξη με το
σύστημα και την ανατροπή της πολιτικής του Κεφαλαίου.
Το
ΠΑΜΕ δέχεται μεγάλη πίεση από τις Παρεμβάσεις στη γραμμή του της μη
σύγκρουσης, των ήπιων βημάτων (για να μη χτυπηθεί τάχατες το κίνημα λόγω
υπερβολικής όξυνσης των αγώνων) με κεντρική κατεύθυνση ανάπτυξης
παρεμβάσεων διαμαρτυρίας που θα οδηγούν τους εργαζόμενους σε εξαγωγή
συμπερασμάτων και θα τους οδηγούν σταδιακά την ενίσχυση των δυνάμεων του
ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Αυτή όμως η τακτική αδιαφορεί για το ότι τώρα οι
εργαζόμενοι χάνουν δικαιώματα, τώρα χάνουν τη δουλειά τους, τώρα
δέχονται φοροληστρική επίθεση, τώρα διαλύονται τα ασφαλιστικά τους και
συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα. Γιαυτό και αποδεδειγμένα δεν στρέφονται
όλα αυτά τα χρόνια προς το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ γιατί αντιλαμβάνονται την
αδιέξοδη τακτική του.
Χαρακτηριστικό της επίθεσης του ΚΚΕ κατά των Παρεμβάσεων το κείμενο της Εργατικής Επιτροπής της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ στην ΚΟΜΕΠ τεύχος 2 του 2016 όπου με αδιάντροπη λαθροχειρία προσπαθεί να δικαιολογήσει την επίθεση του κατά των Παρεμβάσεων με την άποψη ότι αποτελούν δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό αποδεικνύεται από το ότι από το 2010 έως το 2013 έπεσε από τους 92 αντιπρόσωπους στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ στους 68 λόγω του ότι αποτελεί συγκοινωνούν δοχείο με το ΣΥΡΙΖΑ, άρα η ανοδική τάση της Κυβερνητικής πλέον παράταξης αυτής της περιόδου διαβόλισε τις Παρεμβάσεις κι έχασαν ένα μεγάλο ποσοστό της δύναμης τους! Το πρόβλημα όμως είναι ότι τα πράγματα είναι τελείως αντίθετα. Οι Παρεμβάσεις από 43 αντιπρόσωπους το 2010 ανέβηκαν στους 76 (68 των Παρεμβάσεων συν 8 των σ. των Μ-Λ που αποφάσισαν στο συνέδριο να κατέβουν αυτόνομα), διπλασίασαν δηλαδή τη δύναμη τους. Όταν αυτό καταγγέλθηκε ανοιχτά ο Ριζοσπάστης της 19/5 ανακάλυψε το λάθος και ζήτησε συγνώμη για το τυπογραφικό λάθος!!! Φυσικά για τα συμπεράσματα που είχε βγάλει λόγω αυτού του “λάθους” κουβέντα.
Η επίθεση στον Χρήστο δικαιολογείται λοιπόν. Η επίθεση στους αγωνιστές των Παρεμβάσεων δικαιολογούνται λοιπόν. Η πολιτική του ΚΚΕ δεν δικαιολογείται.
*Ο Π. Αντωνόπουλος είναι μέλος του ΔΣ του ΚΕΜΕΤΕ της ΟΛΜΕ και πρόεδρος της Ε' ΕΛΜΕ Αθήνας
