ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ Δ ΕΛΜΕ-Θ
Τα σωματεία είναι μια ιστορική μορφή συλλογικής οργάνωσης και δράσης των μισθωτών εργατών και υπαλλήλων, ανάλογη, κάθε φορά, με τις κοινωνικοπολιτικές συγκυρίες, αλλά και το επίπεδο συνείδησης των εργαζομένων. Ο συνδικαλισμός, όπως τον ξέρουμε σήμερα, ξεκίνησε το 19ο αι. στη δυτική Ευρώπη και τη βόρεια Αμερική, όταν επικρατούσαν οι τρομακτικά δύσκολες για τους εργαζόμενους συνθήκες πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου. Τα σωματεία ξεκίνησαν από τον χώρο των μεγάλων εργοστασίων, καθώς η συγκέντρωση των εργατών εκεί διευκόλυναν την επαφή μεταξύ τους και τη μαζική τους οργάνωση. Τα σωματεία αξιοποίησαν την πολύτιμη πείρα διεκδικήσεων και εξεγέρσεων που κατείχαν οι παλιότερες γενιές τεχνιτών. Με όπλα τους τη μαζική κινητοποίηση, τη διαδήλωση και, κυρίως, την απεργία, ανάγκασαν την εργοδοσία και τα κράτη σε υποχώρηση. Πέτυχαν την κατοχύρωση του 8ώρου, αυξήσεις στους μισθούς, μέτρα ασφάλειας από τα εργατικά ατυχήματα και τη θέσπιση των πρώτων μορφών κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλισης. Παρά τη λυσσαλέα εργοδοτική αντίδραση, την κρατική καταστολή, την κατασυκοφάντησή του από τις καθεστωτικές δυνάμεις, γρήγορα ο συνδικαλισμός επεκτάθηκε και σε άλλους εργασιακούς-κοινωνικούς χώρους (υπαλλήλους, αγρότες, φοιτητές). Στις αρχές του 20ου αιώνα δημιουργούνται και στην Ελλάδα τα πρώτα σωματεία και εργατικά κέντρα.
Οι αγώνες στην εκπαίδευση
Με μαχητικούς αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας, εν μέσω της γενικής ανάτασης και ευφορίας της Μεταπολίτευσης, που γεννήθηκε από το Πολυτεχνείο και την αντιδικτατορική αντίσταση, το κλίμα στα σχολεία και στην εκπαίδευση αλλάζει. Με πίστη, ενθουσιασμό, ενότητα στη δράση και θάρρος αντιστρόφως ανάλογο με τον πενιχρό μισθό μας οργανώνονται πρωτοφανείς και πολύμορφοι αγώνες. Κορυφαίες κινητοποιήσεις, οι ηρωικές απεργίες διαρκείας (ακόμη και απεργίες πείνας!): 1979-80, 1988, 1990, 1997, 1998 (τα εξεταστικά του ΑΣΕΠ), 2006, 2013, με συσπείρωση στα εκπαιδευτικά σωματεία και την άμεση δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων, αμφισβήτηση και παράκαμψη ορισμένων συμβιβασμένων ή ανοικτά προδοτικών ηγεσιών. Αναστέλλονται αντιεκπαιδευτικές ρυθμίσεις και σημειώνονται κατακτήσεις που αναβαθμίζουν το επάγγελμα του εκπαιδευτικού και το κάνουν περιζήτητο και ζηλευτό από άλλους κλάδους εργαζομένων.
Το εκπαιδευτικό κίνημα αρνείται τον συντεχνιασμό και αντιπαλεύει τον κοινωνικό αυτοματισμό, όπως δείχνουν και αντιπροσωπευτικά συνθήματα των κινητοποιήσεών μας: Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι συντεχνία / παλεύουν για δημόσια και δωρεάν παιδεία (1997), 1400 για όλο το λαό / όχι μόνο στον εκπαιδευτικό( 2006).
Με τους αγώνες αυτούς και μόνον κατακτήσαμε :
ü Ανθρώπινο ωράριο, κλιμακωτό ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας (21- 16 ώρες στους καθηγητές)
ü Πενθήμερη πρωινή λειτουργία
ü Καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας
ü Σημαντική μείωση του αριθμού των μαθητών κατά τμήμα στους 25
ü Αρχαία ελληνικά στο γυμνάσιο από μετάφραση
ü Βελτίωση κτιριακών και υλικοτεχνικών υποδομών
ü Εκσυγχρονισμό βιβλίων και διδακτικών μεθόδων
ü Εισαγωγή της τέχνης στα σχολεία
ü Μοριοποίηση και αντικειμενικοποίηση υπηρεσιακών μεταβολών (μεταθέσεων, αποσπάσεων κτλ)
ü Διορισμούς με μόνο (το πιο δίκαιο ) κριτήριο την ημερομηνία λήψης του πτυχίου
ü Ακώλυτη μισθολογική εξέλιξη
ü Αναβάθμιση του συλλόγου διδασκόντων
ü Συμμετοχή αιρετών στα υπηρεσιακά συμβούλια
ü Σχολές επιμόρφωσης με ετήσια άδεια, εκπαιδευτικές άδειες για εκπόνηση διατριβών
ü Αύξηση μισθών, επίδομα εξωδιδακτικής απασχόλησης
ü Ικανοποιητική σύνταξη στα 60 χρόνια, υπολογισμός της σε 35/35, αναγνώριση της στρατιωτικής θητείας ως συντάξιμου χρόνου χωρίς εξαγορά, αναγνώριση της διαδοχικής ασφάλισης
ü Ουσιαστική κατάργηση της αξιολόγησης(1982) και απαλλαγή από τους επιθεωρητές
ü Ελεύθερη συνδικαλιστική και πολιτική δράση και συμμετοχή σε απεργίες
ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑ ΧΑΡΙΣΑΝ - ΤΑ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ!
Οι κυβερνήσεις μετά το 1985, πολύ περισσότερο αυτές των μνημονιακών χρόνων, επιχείρησαν να αναστείλουν πολλές από αυτές τις κατακτήσεις, ακόμη και να απολύσουν χιλιάδες εκπαιδευτικούς (2013), γεγονός που αποφεύχθηκε τελικά μετά από έναν πρωτοφανή, συγκλονιστικό και υποδειγματικό αγώνα 2 χρόνων. Έκτοτε, συνεχίζονται και εντείνονται οι αντιλαϊκές και αντιεκπαιδευτικές επιλογές, καθώς όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις, με τις ευλογίες Ε.Ε και ΟΟΣΑ:
ü Έκλεισαν και συγχώνευσαν εκατοντάδες σχολεία
ü Μετέτρεψαν το λύκειο σε εξεταστικό κάτεργο
ü Εντατικοποίησαν εξαντλητικά τη σχολική καθημερινότητα και αύξησαν το ωράριο των καθηγητών
ü Κατάργησαν τα μαθήματα της τέχνης και της Κοινωνιολογίας, συρρίκνωσαν τις περισσότερες ξένες γλώσσες
ü Αυξάνουν συνεχώς τον αριθμό των μαθητών κατά τμήμα
ü Μείωσαν δραματικά την κρατική χρηματοδότηση στην εκπαίδευση
ü Επέβαλαν διευθυντές managerμε κυρίαρχο ρόλο στο σχολείο
ü Εισήγαγαν την αξιολόγηση-κατηγοριοποίηση σχολείων και εκπαιδευτικών
ü Κατάργησαν την επετηρίδα
ü Γενίκευσαν την ελαστική εργασία στην εκπαίδευση (1 στους 3 εκπαιδευτικούς είναι πλέον αναπληρωτής)
ü Αύξησαν τα όρια συνταξιοδότησης, επέβαλαν εξαγορά της στρατιωτικής θητείας
ü Περιέκοψαν εφάπαξ, μισθούς και συντάξεις
Η απογοήτευση από την ανατροπή πολλών κατακτήσεων είναι έκδηλη, πλέον, στις τάξεις των εκπαιδευτικών. Το εφιαλτικό σχέδιο κυβερνώντων, ΕΕ, ΣΕΒ και ΟΟΣΑ είναι μια «οργουελιανή» κατάσταση πολλαπλής και συνεχούς προκρούστειας αξιολόγησης στο κατακερματισμένο, εντατικοποιημένο και ιδιωτικοποιημένο σχολείο της αμάθειας - απλής κατάρτισης και όχι της γενικής παιδείας και της δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης. Στοχεύουν σε ένα σχολείο που να ετοιμάζει μισοειδικευμένο και άρα φτηνό εργατικό δυναμικό για τις ανάγκες της αγοράς και η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι σε πολλές χώρες το έχουν πετύχει. Για τους κυρίαρχους, η πλήρης αντιδραστική μετάλλαξη του σχολείου είναι «ζήτημα ζωής και θανάτου» για την διαιώνιση του ολέθριου κοινωνικο-οικονομικού συστήματός τους, την ανάταξη της κερδοφορίας τους και το ξεπέρασμα των πολλαπλών κρίσεων εις βάρος των εργαζομένων και των λαών. Έτσι εξηγείται η βιαιότητα των κινήσεών τους, η απόλυτη κυνικότητα στις δηλώσεις τους, η απροκάλυπτη πλέον καταστολή, γενικότερα και ειδικά στην εκπαίδευση (δικαστική αντιμετώπιση απεργιών, διώξεις εκπαιδευτικών κτλ).
Και μερικές αλήθειες, που σκόπιμα αποκρύπτονται ή διαστρέφονται
Στις παρούσες δύσκολες συνθήκες, είναι κορυφαία η σημασία και η αξία των πρωτοβάθμιων σωματείων, παρά τις όποιες αδυναμίες τους, ως κυττάρων αγωνιστικής στάσης ζωής, εργατικής αλληλεγγύης, συλλογικού δημοκρατικού ήθους και εργατικού πολιτισμού. Στο συνδικαλισμό, όλα εξαρτώνται από τη ζωντανή, άμεση, δυναμική δράση των εργαζομένων, που μπορούν να ελέγχουν τις ηγεσίες, αντί να εγκαταλείπουν την τύχη τους σ΄ αυτές. Η ιστορική πείρα των εργατικών αγώνων, και ειδικότερα των αγώνων του κλάδου μας, δείχνει ότι πάντα η βάση πιέζει και οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες αναγκάζονται να ακολουθήσουν.
Ύψιστο όργανο του σωματείου είναι η Γενική Συνέλευση των μελών του. Στα πλαίσια της δημοκρατίας των συνελεύσεων, τίθενται υπό κρίση οι πολιτικο-συνδικαλιστικές «γραμμές», δηλαδή τα συγκροτημένα σύνολα απόψεων για τη συγκυρία και το πώς πρέπει να ενεργήσουμε συλλογικά μέσα σ΄ αυτήν. Οι συλλογικές αποφάσεις των σωματείων (ΕΛΜΕ) συζητιούνται στη Γενική Συνέλευση προέδρων των ΕΛΜΕ, η οποία αποτελεί και το ανώτατο όργανο της ομοσπονδίας μας, της ΟΛΜΕ, στο χρονικό διάστημα μεταξύ των συνεδρίων της (σύστημα λειτουργίας αξιοσημείωτα δημοκρατικό, που πρέπει να διαφυλαχθεί). Οι όποιες αποφάσεις δοκιμάζονται στην πράξη, επανεκτιμώνται και επανασχεδιάζονται.
Από εμάς τους ίδιους / τις ίδιες εξαρτάται κάθε φορά αν τα κινήματα και οι συλλογικοί αγώνες θα μετατραπούν σε εργαλείο για παραταξιακό πατρονάρισμα, το λεγόμενο καπέλωμα, ή για εξαργύρωση σε ψήφους. Εμείς οι ίδιοι / ες μπορούμε να εξασφαλίσουμε, με τη δράση μας, την αυτονομία του εκπαιδευτικού κινήματος, στα πλαίσια της οποίας οι μορφές οργάνωσης και δράσης (σωματείο, συνέλευση, απεργία κτλ) γίνονται οχήματα για τη νίκη του εργατικού και κοινωνικού αγώνα.
Στις παρούσες συνθήκες, το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ξαναζωντανέψει, να γίνει η κοινωνική αντιπολίτευση που θα λειτουργήσει ως ανάχωμα απέναντι σ' αυτόν τον κυκλώνα φτώχιας, περικοπών, αυταρχισμού και βίας.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΑΣΠΙΔΑ
στους ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΣΤΙΣ 19-12 ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ- ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ
ΑΡΚ- ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ στη Δ ΕΛΜΕ
